مردان بزرگ تاریخ ما رستم و سهراب خیال فردوسی نیستند بلکه شیرمردان حقیقی روزهای دشواری هستند که فداکاریشان در هیچ کتاب و شعر جمله و خیالی جای نمیگیرند،آنان بزرگ مردانی بودند که که عاشقانه در راه استواری دینشان جان سپردند مردانی از جنس نور و جاودانی که کلمات قادر به توصیف این یادگاران تاریخ نیستند وما همچنان شرمنده ایم...
اﺗﻞ ﻣﺘﻞ ﻳﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻛﻪ اﺳﻢ او اﺣﻤﺪه ![]()
ﻧﻤﺮه ﺟﺎﻧﺒﺎزﻳﻬﺎش ﻫﻔﺘﺎد و ﭘﻨﺞ درﺻﺪه
اوﻧﻜﻪ دﻻورﻳﻬﺎش ﺗﻮ ﺟﺒﻬﻪ ﻏﻮﻏﺎ ﻛﺮده
ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺑﺒﻴﻨﻴﻦ ﻛﻠﻜﺴﻴﻮن درده
اوﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﺪون ﻣﻴﻦ ﻫﺰار ﺗﺎ ﻣﻌﺒﺮ زده
ﺣﺎﻻ ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب اﻓﺘﺎده ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪه
ﺑﺎﺑﺎم ﻳﺎدﮔﺎري از ﺧﻮن و ﺟﻨﮓ و آﺗﻴﺸﻪ
ﺑﺎ ﻳﺎد اون ﻣﻮﻗﻌﺎ ذره ذره آب ﻣﻴﺸﻪ
آﻫﺎي آﻫﺎي ﮔﻮش ﻛﻨﻴﻦ درد دل ﺑﺎﺑﺎرو
ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﮕﻪ ﭼﻪ ﺟﻮري ﻛﺸﺘﻨﺪ ﺑﭽﻪﻫﺎرو
ﻫﻴﭻ ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ زﺧﻤﻴﻬﺎرو ﺑﻴﺎري
ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ روﺑﺎزو ﺗﻮ آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺑﺬاري
درﺳﺖ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎت ﻳﻪ ﺧﻮرده او ﻧﻄﺮﻓﺘﺮ
ﺑﺎ ﺷﻠﻴﻚ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺸﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ
ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮه ﺑﺪﺟﻮري ﻣﻴﺴﻮزوﻧﺪش
ﺑﺎ ﺑﻐﺾ و ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﺎﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﭘﺮ ﻧﺒﻮدش
آي ﻗﺼﻪ ﻗﺼﻪ ﻗﺼﻪ ﻧﻮن و ﭘﻨﻴﺮ و ﭘﺴﺘﻪ
ﻫﻴﭻ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺷﻨﻴﺪي ﺗﺎﻧﻜﻬﺎ ﺑﺸﻦ ﻗﻨّﺎﺻﻪ ؟
ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺘﺎ ﺗﺎﻧﻜﺎ ﻗﻨﺎﺻﻪ ﺑﻮدن
ﺗﺎ ﺳﺮي رو ﻣﻴﺪﻳﺪن اون ﺳﺮو ﻣﻲﭘﺮوﻧﺪن ![]()
ﺳﻪ راه ﺷﻬﺎدت ﻛﺠﺎﺳﺖ ؟
ﻣﻴﺪوﻧﻲ دوﺷﻜﺎ ﭼﻴﻪ ؟
ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﺗﺎﻧﻚ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ؟
ﻳﺎ آرﭘﻲﺟﻲ زن ﻛﻴﻪ ؟
آرﭘﻲﺟﻲ زن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ومارو میت رو ﺧﻮﻧﺪ
ﺗﺎﻧﻚ اوﻧﻮ زودﺗﺮ زدش ﻳﻪ ﺟﻔﺖ ﭘﻮﺗﻴﻦ ازش ﻣﻮﻧﺪ
ﻳﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﺴﻴﺠﻲ اوﻧﻮر ﻣﻴﺪون ﻣﻴﻦ
زﻳﺮ ﺷﻴﻨﻬﺎي ﺗﺎﻧﻚ ﻟِﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد رو زﻣﻴﻦ
ﺧﻮدم ﺗﻮ دﻳﺪهﺑﺎﻧﻲ ﺑﺎ دورﺑﻴﻦ ﻗﺮارﮔﺎه
رﻓﻴﻘﻤﻮ ﻣﻴﺪﻳﺪم ﺗﻮ ﮔﻮدي ﻗﺘﻠﻪﮔﺎه
آرﭘﻲﺟﻲ ﺗﻮ ﺳﺮش ﺧﻮرد ﺳﺮش ﻛﻪ از ﺗﻦ ﭘﺮﻳﺪ
ﺧﻮدم دﻳﺪم ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﺪون ﺳﺮ ﻣﻲدوﻳﺪ
ﻫﻴﭻ ﻣﻲدوﻧﻲ ﻳﻪ ﮔﺮدان ﻛﻪ اﺳﻤﺶ اﻟﺤﺪﻳﺪه
ﻫﻨﻮزم ﻛﻪ ﻫﻨﻮزه ﮔﻢ ﺷﺪه ﻧﺎﭘﺪﻳﺪه
اﺗﻞ ﻣﺘﻞ ﺗﻮﺗﻮﻟﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﮔﻠﻮﻟﻪ
اﮔﺮ ﭘﺎﻫﺎت ﻧﻠﺮزﻳﺪ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪي ﻗﺒﻮﻟﻪ
دﻳﺪم ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﺴﻴﺠﻲ ﻧﻠﺮزﻳﺪ اﺻﻼ ﭘﺎﻫﺎش
ﺟﻠﻮ ﮔﻠﻮﻟﻪ واﻳﺴﺘﺎد زُل زده ﺑﻮد ﺗﻮ ﭼﺸماش
ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﻢ اوﻣﺪو از دو ﭼﺸﻢ ﻣﺮدوﻧﻪ
ﮔﺬﺷﺖ و ﻳﻚ ﺑﻮﺳﻪ زد ﺑﻮﺳﻪاي ﻋﺎﺷﻘﻮﻧﻪ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ دﻳﺮوز
ﻫﺰار ﺗﺎ ﻣﺸﺘﺮي داﺷﺖ ﭼﻨﺪش ﻣﻴﺎره اﻣﺮوز
اﻣﺎ ﻏﻤﻲ ﻧﺪاره ﭼﻮن ﻋﺎﺷﻖ ﺧﺪاﺷﻪ
ﺑﺠﺎي ﻣﺮدم ﺧﺪا ﻣﺸﺘﺮي ﭼﺸﻤﺎﺷﻪ
ﻳﻪ ﺷﺐ ﻛﻨﺎر ﺳﻨﮕﺮ زﻳﺮ ﺳﻘﻒ آﺳﻤﻮن
ﻣﻴﺎي ﭘﻴﺶ رﻓﻴﻘﺖ ﺗﻮ اون ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺎرون
ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ زﺧﻤﻲ ﺷﺪه ﺑﺮات ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﺑﻨﺪه ![]()
ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻳﻢ ﻧﻴﺴﺖ درد ﻣﻴﻜﺸﻪ ﻣﻲﺧﻨﺪه
ﭼﻔﻴﻪ رو ور ﻣﻴﺪاري زﺧﻢ اوﻧﻮ ﻣﻲﺑﻨﺪي
ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﭘﺮ از اﺷﻚ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ اون ﻣﻲﺧﻨﺪي
اﻧﮕﺎري ﻛﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻲ دﻳﮕﻪ داره ﻣﻲﭘّﺮه
دﻟﺖ ﻣﻴﮕﻪ ﻛﻪ ﮔﻠﭽﻴﻦ داره اوﻧﻮ ﻣﻲﺑﺮه
زُل ﻣﻴﺰﻧﻲ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺎ ﺳﻮز و آه و ﺑﺎ ﺷﺮم
ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻲ داداش ﺟﻮن ﻓﺪات ﺑﺸﻢ دﻣﺖ ﮔﺮم
ﻣﻴﺰﻧﻲ زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ اوﻧﻢ ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺘﻪ
ﺗﻮ ﺣﻠﻘﻪ دﺳﺘﺎﺗﻪ ﺳﺮش روي دوﺷﺘﻪ
ﭼﻮن اﺟﻞ ﻣﻌﻠﻖ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻳﻚ ﺧﻤﭙﺎره
ﻫﺰار ﺗﺎ ﺑﺬر ﺗﺮﻛﺶ ﺗﻮي ﺗﻨﺶ ﻣﻴﻜﺎره
ﻳﻬﻮ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮ ﺷﺮه ﺧﻮن ﻣﻲ ﮔﻴﺮه
ﺑﺮادر ﺻﻴﻐﻪاﻳﺖ ﺗﻮﺑﻐﻠﺖ ﻣﻴﻤﻴﺮه
ﻫﻴﭻ ﻣﻲدوﻧﻲ ﭼﻪ ﺟﻮري
ﻳﻮاش ﻳﻮاش و ﻛﻢﻛﻢ راوي ﻳﻚ ﺧﺒﺮﺷﻲ
ﻳﻚ ﺧﺒﺮ ﭘﺮاز ﻏﻢ
ﺑﻪ ﻫﻤﺴﻔﺮ رﻓﻘﻴﺖ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﭘﺴﺮ ﺷﺪ
ﺑﺮي ﺑﮕﻲ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻳﺘﻴﻢ و ﺑﻲﭘﺪر ﺷﺪ
اول ﻣﻴﮕﻲ ﻧﺘﺮﺳﻴﻦ ﭘﺎﻫﺎش ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺧﻮرده
اﻓﺘﺎده ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن زﺧﻤﻲ ﺷﺪه ، ﻧﻤﺮده
زُل ﻣﻴﺰﻧﻪ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎت ﻗﻠﺒﺘﻮ ﻣﻲﺳﻮزوﻧﻪ
ﻳﺘﻴﻤﻲ ﺑﭽﻪ ﺷﻮ از ﺗﻮ ﭼﺸﺎت ﻣﻴﺨﻮﻧﻪ
درﺳﺖ ﺳﺎل ﺷﺼﺖ و دو ﻟﺤﻈﺔ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﺎل
رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻋﺸﻖ و ﺣﺎل
ﺗﻮ اون ﺷﻠﻮغ ﭘﻠﻮﻏﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﺎرو ﺑﺴتیم
دﺳﺘﻬﺎﺗﻮي دﺳﺖ ﻫﻢ دورﺳﻔﺮه ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ
ﻣﻘﻠﺐ اﻟﻘﻮب رو ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲﺧﻮﻧﺪﻳﻢ
زورﻛﻲ ﻧﻘﻞ وﻧﺒﺎت ﺗﻮ ﻛﺎم ﻫﻢ ﭼﭙﻮﻧﺪﻳﻢ
ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ و ﺑﻮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻗﺮﺑﻮن ﻫﻢ ﻣﻴﺮﻓﺘﻴﻢ
ﺑﻌﺪش ﺑﺮا ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺟﺸﻦ ﭘﺘﻮ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ
ﻋﻠﻲ ﺑﻮد و ﻋﻘﻴﻠﻲ ﻣﻦ ﺑﻮدم و ﻣﺮﺗﻀﻲ
ﺳﻴﺪ ﺑﻮد و اﺑﺎاﻟﻔﻀﻞ اﻣﻴﺮﺣﺴﻴﻦ و رﺿﺎ
ﺣﺎﻻ ازاون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﺮﺗﻀﻲ ﻣﻮﻧﺪه
ﻫﻤﻮﻧﻜﻪ ﮔﺎزﺧﺮدل ﺻﻮرﺗﺸﻮ ﺳﻮزوﻧﺪه
آﻫﺎي آﻫﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﻧﺬاﺷﺘﻴﻢ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻤﺎ ، ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ
ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺑﺮا ﻣﺮﺗﻀﻲ ﻛﻪ ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻲ ﺷﺪه ﺟﺸﻦ ﭘﺘﻮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ
ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻮاﻳﻲ ﺷﺪه ﻣﻲﺳﻮزه و ﻣﻲﺧﻨﺪه
ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻴﻠﻲ آروﻣﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻪ داداش ﺟﻮن
ﻛﺎر ﻣﻨم ﺗﻤﻮﻣﻪ ﻣﺮﺗﻀﻲ ﻣﻨو ﺑﺒﺮ ﻳﺎ ![]()
ﻧﺮو ، ﭘﻴﺸﻢ ﺑﻤﻮن ﻣﻴﺰﻧﻪ
ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ داد ﻣﻴﺰﻧﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﺟﻮن
ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻴﺎد ودﺳﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮن و میگیره
ﺑﺎﺑﺎم ﺑﺎ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮات روزي ﻳﻪ ﺑﺎر ﻣﻴﻤﻴﺮه
ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻃﺮه ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﻠﺐ اوﻧﻮ ﺳﻮزوﻧﺪه
ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ﭘﺸﺖ اوﻧﻮ ﺷﻜﻮﻧﺪه
ﺑﺮا ﺑﻌﻀﻲ آدﻣﺎ، ﺑﻨﺪهﻫﺎي آب و ﻧﻮن
ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺑﺎم ﺷﺪه ﻧﺮدﺑﻮن
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
